maandag 29 december 2014

Casa Grande, Ajo en mijn eerste B&B ooit

Zaterdag 27/4/2013
Kia Sportage


Best Western Papago Resort

Onze kamer op het hoekje bovenin
Slecht geslapen natuurlijk, eerst om twee uur wakker, om vier uur weer en toen was ik klaarwakker, met hoofdpijn. Even blijven liggen, dan wat gaan rommelen. Om 5 uur berichtjes gestuurd aan J. en zus A. en schoonzus J. dat we veilig waren aangekomen. Dan weer even proberen te slapen, want W. had eerst liggen lezen, maar was weer in slaap gevallen. Uiteindelijk stond ik om 6.30 maar op om te douchen en werd W. ook wakker.  Daarna hebben we de bagage wat beter ingedeeld voor de verdere reis, zodat de grootste koffer in de auto kan blijven liggen. We liepen in de heerlijke ochtendzon naar het restaurant, na eerst bij de receptie gevraagd te hebben of het ontbijt inclusief was, want dat wist ik niet meer!  Het bleek niet inclusief te zijn, maar er wel was glutenvrij brood beschikbaar! We hebben heerlijk gegeten, met hashbrowns, scrambled eggs, bacon en prima getoast brood. 

Na dit smaakvolle begin reden we met behulp van G. naar de dichtstbijzijnde Walmart. We kregen hier even Franse gevoelens bij, kochten een koelbox (piepschuim) van een paar dollar (en, wijs geworden van voorgaande ervaringen een riem om het deksel vast te maken), salades, jus d’orange en flesjes water, blikjes cola en Mountain Dew voor mij. Er was, heel verrassend vonden we, ook een rek met glutenvrij spul. Omdat ik van thuis e.e.a. had meegenomen had ik niets nodig, maar het was goed om te weten dat het verkrijgbaar was hier.  


Achter het motel

Terug naar het motel, alles in de  auto en bij de receptie gevraagd of we onze  laatste nacht hier ook terecht konden. Dit was mogelijk, maar we betaalden wel iets meer dan afgelopen nacht, al kregen we volgens de receptioniste de internetprijs.  

Aangezien ik de reis zoals altijd in elkaar had gezet en ook reisleidster ben (W. chauffeert) had ik besloten dat we via Casa Grande Ruins http://www.nps.gov/cagr/index.htm naar Ajo zouden gaan. We kregen in Phoenix eerst nog een wegomlegging, waarna we door het van 2010 al bekende woestijnlandschap verder reden. Leuk om al die grote Amerikaanse vrachtwagens weer te zien. Na het stuk snelweg nog een rit binnendoor. Wel jammer dat ik niet van te voren bedacht had dat we álles binnendoor hadden kunnen doen.

Bij het Visitor Centre overlegden we even of we al dan niet een American the Beautiful Pass zouden nemen. Op advies van degene die ons hielp besloten we het voorlopig niet te doen, als we de bonnetjes bewaarden kon het altijd nog, mits we genoeg parken zouden aandoen. We zagen eerst een historische film over het leven van de Indianen en bekeken de mooie displays, om hierna de warmte buiten in te gaan.
Casa Grande Ruins

Het stalen dak van Casa Grande is in 1932 al gebouwd ter bescherming van het kwetsbare Grote Huis. Het was eigenlijk niet eens zo’n vreemd gezicht, al komt dat misschien omdat ik het op foto’s thuis al eerder aanschouwd heb. Er werd verteld dat er bijen waren, maar we merkten er gelukkig niets van. Rond Casa Grande bevinden zich nog wat compounds. We liepen er langzaam omheen en ik maakte wat foto’s van het  indrukwekkende gebouw. Het was wel heet in de zon, dus heel lang hielden we het buiten niet uit. Het is mooi dat we vooraf een beetje de bijbehorende geschiedenis hebben gehoord en gezien, zodat we er meer in zagen dan zomaar een ruïne.




We liepen nog even voorbij de parkeerplaats voor een overzicht van het land. Er staan overdekte picknickplaatsen met grote stalen barbecues, er worden hier zeker wel eens feesten gevierd. We zagen een paar groundsquirrels, eentje keek eigenwijs (zo leek het toch) uit zijn holletje in de grond, naast het looppad. Eigenlijk te ver voor een mooie opname, maar ik pakte hem toch.

 Via een picknickstop en daarna Gila Bend reden we door Ajo naar Organ Pipe NM. Het was een lange weg, het eerste stuk best wel saai als je moe bent. De Kia reed echter heerlijk. Om wakker te blijven aten we bijna een pond druiven, die comfortabel tussen ons in stonden. Verrukkelijk! Omdat we best nog lang bij Casa Grande waren gebleven kwamen we pas om 17.35 uur  in Organ Pipe aan en bleek het Visitor Centre net (om half vijf) gesloten te zijn!

De loop die ik van plan was te rijden kon gelukkig wel doorgaan, want het Park bleef open tot zonsondergang. We stopten dus 8 dollar in een speciale bus en vulden op het briefje onze gegevens in. De loop was prachtig, zeker in dit late licht, maar we hadden eigenlijk te weinig tijd om goed te kunnen genieten. Er zat een beetje druk achter omdat we nog naar onze slaapplek moesten, een B&B in Ajo, die we al wel gereserveerd hadden.

Organ Pipe NM


We stopten een aantal keren om de vele cactussen en de enige echte Organ Pipes van dichtbij te bewonderen en zagen tijdens de rit alleen een auto met naar later bleek twee Duitsers, die met ons stuivertje verwisselden. Een heel stuk dirtroad, dan een klein stuk geasfalteerd en dat was maar goed ook, want de weg was hier slecht te overzien. Op de kop van de loop zagen we Double Arch, de bovenste heel klein vanaf hier.



Double Arch


Het laatste stuk besloten we niet meer te stoppen maar enkel te genieten, gewoon vanuit de auto. We hadden veel last van de zon, in dit avondlicht, W. kon de weg bijna niet  zien.  
Veelarmige cactus langs de weg
Eenmaal op de normale weg hielden we nog even stil voor een bijzondere, veelarmige cactus, die we op de heenweg al hadden zien staan. Even verderop reden we in de fuik van de Border Patrol. Borden gaven aan dat je steeds zachter moest rijden en uiteindelijk stoppen. We werden gevraagd waar we vandaan kwamen, maar niet naar de papieren en konden zo weer verder rijden. W. gaf antwoord in het Duits, omdat hij even dacht dat de agent Duits tegen hem sprak… Hoezo moe?

Het werd al wat donker, toen we tegen 18.45 uur bij Mike - van de Guest House Inn - guesthouseinn arriveerden. Deze B&B bleek aan de rand van Ajo te liggen.  Mike was in de tuin en deed het poortje open, dat afgesloten was i.v.m. de Javalina’s, zo vertelde hij. Dat zijn een soort varkens die anders zijn hele tuin op zouden vreten. Er was een grote huiskamer voor de gasten, een brede gang en dan onze slaapkamer, met een bed dat erg hoog was! Een hemelbed (zonder hemel) met nog een boxspring bed daar op. Hier moesten we straks inklimmen! Wel heel sfeervol allemaal.

Guest House Inn B&B



Nadat we onze bagage gedropt hadden liet Mike ons de ontbijtkamer zien, met een hele grote tafel, en de menukaarten van verschillende restaurants. Estrella, waar ik eerder over had gelezen, bleek dicht te zitten op zaterdag. Er was ook een kaart van een Chinees restaurant, Bamboo Village geloof ik dat het heette, en we besloten daar te gaan eten, na ons heel even wat te hebben opgefrist. Het was nl. al 19.30 uur en de restaurants sluiten over het algemeen vroeg in Amerika.

Het was maar een paar mijl rijden. Er hing een bordje naast de deur met:  Yes, we are Open! Waarschijnlijk omdat je anders niet in de gaten had dat het de deur van het restaurant was, denk ik. Een hele aardige, jonge Chinese vrouw hielp ons. Ik nam kip, met een korstje van maïs en citroensmaak, W. Chow Mein.  Met fried rice en thee voor mij en een biertje voor W.  We kregen geen bord, maar alleen de schotel, met een vork, echt op z’n Amerikaans dus! Het was overheerlijk en voor slechts 22 dollar plus tax waren we klaar. Niet gek op zo’n eerste avond!

Terug op de kamer rommelden we nog even wat, keken even op internet (gratis wifi) en tikte ik een stuk van mijn verslag, tot ik teveel slaap kreeg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten