Gila Cliff Dwellings

Donderdag 2/5/2013

Goed geslapen, al was W. weer erg vroeg wakker. Ik om 6.30 uur, waarna ik nog een uurtje heb liggen doezelen alvorens een douche te nemen, wat niet erg handig ging in de badkuip op pootjes. W. spetterde alles onder, bij mij ging het wat rustiger.  

Het ontbijt werd geserveerd om 8.30 uur, in een mooie lichte ontbijtkamer. De twee oudjes (hij 89, zij 86) die we gisteren al ontmoet hadden waren er al en begonnen met zijn tweeën op ons in te praten. Hoe aardig ze ook waren, het was heel vermoeiend! Sandy verzorgde het ontbijt en vertelde ondertussen ook honderduit over restaurantjes en do’s en don’ts. Ze vond het vreemd dat we een negatieve ervaring hadden gehad bij Diana’s, maar dat zou misschien aan de drukte kunnen hebben gelegen. Door de Gila Cycling Tour was er veel meer volk dan normaal in dit stadje.

Er waren lekker uitziende zoete broodjes, maar die kon ik niet eten. Even later bracht Sandy een schaaltje fruit, gewenteld door yoghurt en dan nog een smeuïg roerei, zodat ik ook zonder brood wel genoeg had.

Om 9.45 uur waren we klaar om naar de Gila Cliff Dwellings te rijden. We moesten heen via de 35 en terug langs de 15, want de 15 was afgesloten tot 12.30 uur, in verband met de Gila Cycling Tour. Thuis had ik daar al over gelezen, maar de precieze wegafsluiting stond er toen nog niet op. Eerst gingen we over de 90 en vervolgens de 180 naar San Lorenzo. Hier was een lief, klein, eenvoudig bedevaartskerkje, dat via een zandweg bereikbaar was.

Om ons heen wat armoedige bebouwing. Terug nu naar de 35, waar we de eerste verschijnselen van de Gila Tour zagen. Onderweg moesten we nog een paar keer aan de kant vanwege de fietsers. Het was er soms smal en ze hadden natuurlijk niet alle wegen kunnen afsluiten. We zagen nog wat hertjes het bos invluchten, te laat en te ver voor een foto, en een hele hoop armoedige gedoetjes. Hier en daar ook wel een wat rijker uitziende omgeving. Bij Robertson Lake stopten we even voor een view, maar al snel waren we weer op pad. Het was een mooie, afwisselende route. 

Op een gegeven moment was de afslag naar de Dwellings, dit bleek toch nog zo’n 17 mijl. Het was ook weer een prachtige weg. We verbaasden ons dat er zo veel moeite was gedaan om de Cliff Dwellings bereikbaar te maken, maar dat kwam misschien omdat het ook een recreatiegebied is. Onderweg was een uitzichtpunt met veel verbrande bomen en informatieborden over deze streek. Bij het Visitor Centre bleek de toegang 6 dollar voor ons tweetjes, geen geld toch! Te betalen bij het begin van de loop van 1 mijl, door informatie in te vullen en de enveloppe in een kistje te doen. Er was daar, 2 mijl verderop, een Ranger die e.e.a. uitlegde en ook vertelde dat er ratelslangen op de route waren, brrr…

Het was (voor ons, maar vooral voor mij) vermoeiend lopen naar boven, via een aantal bruggetjes door het bos en dan best steil omhoog soms, over een stenig pad. Wel waren er overal tweepersoonsbankjes, om te rusten! Ik was bijna voortdurend buiten adem en W. had pijn in zijn benen, maar we kwamen er toch! Erg indrukwekkend om te zien en dan te weten dat de Mongollon indianen dit gebied al zeven eeuwen geleden verlaten hebben. Ook hier was een vrijwilliger aanwezig, die veel vertelde.

Gila Cliff Dwellings

Er kwamen  nog 4 personen bij, waaronder een Nederlander die in Nederland geboren was, maar met een Amerikaanse moeder naar Amerika was verhuisd toen hij twee was. De voornaamste grot was best diep en we kregen al met al een aardige indruk hoe de bewoners hier hadden geleefd.

Via een houten ladder gingen we naar het pad beneden, waar een vrouwelijke Ranger ons opving. We hebben nog even wat staan praten, alvorens we verder gingen.   

Inmiddels was het bijna 15.00 uur en we hadden nog niet gegeten. Op een bankje namen we elk een halve mars, een notenreepje en een beetje water. Naar beneden ging het een stuk gemakkelijker, alhoewel niet voor de tenen en kuiten. De petroglyphen die zich ergens beneden moesten bevinden hebben we niet meer bekeken, de koek was op voor ons.

Tijdens de terugrit over de 35 en dan de 15, ook weer een prachtige weg, waar we geen enkel huis zagen, zat ik te knikkebollen. Bij het bergdorpje Pino Alto stopten we om bij de  Buckhorn te reserveren voor die avond, om 19.00 uur.

The Buckhorn in Pino Alto

Volgens het oude stel in onze Inn was er een leuke ambiance en je kon er goed eten, Sandy had dit beaam. De buitenkant zag er echt niet uit, zoals ze al gezegd hadden, maar dat hinderde niet, we gingen voor de inwendige mens. Eerst terug naar de Inn on Broadway, waar de batterijen weer vulling nodig hadden en we zelf even wat rust konden bijtanken.   

Om 18.30 uur gingen we op de Buckhorn aan en zagen nog een hertje langs de kant van de weg. De ambiance van dit restaurant was wel aardig, maar ook weer niet zo fantastisch als ze gezegd hadden. Het eten was uitstekend, maar zeker niet goedkoop, dit was de duurste maaltijd tot nu toe. W. had een erg lekkere rib-eye en ik een New York style strip steak, met frites en vooraf weer sla met onze favoriet, blue cheese dressing. Toe was er een crème brulee en voor mij als verrassing een glutenvrije, bloemvrije, chocoladetaart! Erg lekker.

Tegen half 9 reden we terug naar Broadway Street,  het werd al donker en er was geen straatverlichting, maar het was niet moeilijk te vinden gelukkig.