Woensdag 1/5/2013
Heerlijk geslapen, W. met pil! Het matras lag redelijk,
beter dan de zitkussens. Beetje smal bed, zeker vergeleken met de driepersoons
van gisteren, maar we zijn wel wat gewend. Het wc’tje was fijn, al werd ik nu pas
om 5.30 uur wakker. Om 7.30 uur stonden we op en namen een douche in het
badgebouw. Het sanitair zag er tiptop uit. Lekker in het zonnetje een ontbijt
genuttigd van elk twee yoghurtjes en een glas sinaasappelsap. Dank zij de
ligging was het hier niet zo heet. Ik wilde eerst naar de Breakfastclub (bekend
van het AAforum) maar omdat ik daar misschien toch niet veel zou kunnen eten
hielden we het hier bij, zo konden we nog even wat langer genieten van “onze” El
Rey.
Na gepakt te hebben liepen we weer over het grind naar de
auto en reden langs de Lavender Mine Pit, waar een scenic view was.
Indrukwekkend zo’n gat!
Bisbee zelf hebben we nauwelijks gezien, maar we lazen
dat het wel wat weg had van een stadje in de Ardennen.
 |
| Lavender Mine Pit |
Om 9.45 uur vertrokken we richting Douglas, maar voor we daar waren namen
we een zijweg, we volgden G! Op weg naar Chiricahua NM was de omgeving kaal. Zand,
hier en daar gele grasjes, schaarse bebouwing. Steeds borden met waarschuwingen
om niet door te rijden “when flooded”. En dan opeens groene boompjes, heel jong
nog. Verderop wat al grotere bomen. Veel waterinstallaties ook. Net nadat we op
de 191 waren zag ik het gele benzinestation waarover ik in een reisverslag had gelezen.
Het moest vanuit de ruimte te zien zijn geloof ik, vandaar de opvallende kleur.
We moesten nodig tanken maar het was gesloten en te koop, vertelde een oude
buurman van een naastgelegen gift- and antiqueshop. 7 Mijl verderop was
Elfrieda en daar waren nog twee benzinepompen. Ik ben nog even de giftshop
ingelopen, maar werd daar niet vrolijk van. Felicitatiekaarten, serviezen,
beeldjes en andere snuisterijen. Zou zo’n man nou nog wat verkopen? Eigenlijk
had ik dat moeten doen en dan netjes vragen of ik een foto van hem mocht nemen,
maar ja, dat is achteraf geneuzel.
 |
| Benzinepomp in Elfrieda |
Bij de ingang van Chiricahua stopten we bij het bord, voor
de foto. Het tolhuisje was niet bemand, we werden verzocht te betalen bij het Visitor
Center. We zagen het graf van de Faraways, de Zweedse immigranten Neil en Emma
Erickson. Zij waren de ontdekkers van dit “Wonderland of Rocks”. Even verderop was
aan de linkerkant een picknickplek en hier kon je naar de verlaten farm van de
Faraways lopen. Het was een korte wandeling, goed te doen, met eerst een klein
museumpje. Bij het grote huis vonden we geen toegang, maar een Ranger/vrijwilliger
had ons gezien en vroeg of hij een rondleiding mocht geven. Hij heeft heel veel
verteld en het was leuk om dit huis te zien met andere ogen. Later nog naar de cabin
van de Staffords gelopen, een beetje stoffige wandeling over een rul pad, we
zagen een hert het bos invluchten en eekhoorntjes.
 |
| Staffords Cabin |
We hadden een eenvoudige picknick, met overgebleven salade,
banaan, wat toastjes voor mij en jus d’orange, want we waren vergeten nieuw
lekkers te kopen.
Eenmaal bij het Visitor Centre hoefden we geen toegang te
betalen, omdat er geen Ranger aanwezig was en de dame die ons hielp geen
betalingen mocht afhandelen. Als we later terugkwamen konden we alsnog betalen,
of anders niet.
We kregen een beschrijving mee van de Scenic Drive naar
Massai Point. Onderweg stopten we op een paar plekken voor de bijzondere
rotsformaties. Bij Massai Point hadden we een mooi overzicht, groots.
Hier maakten we een kleine wandeling over een gemakkelijk begaanbaar betonpad, ook geschikt voor rolstoelen, naar een tentoonstellingsruimte, die wat hoger gelegen was. Jammer van de echte natuur, maar echt hiken kunnen we nu eenmaal niet. Op de terugweg kwamen we langs Echo Canyon, dat zou een 20 min. durende hike zijn (en ook weer terug), maar we besloten dat toch ook maar niet te doen. Silver City was nog zeker 2.5 uur rijden en bovendien was het daar een uur later. Bij het Visitor Centre deed W. op de parkeerplaats even een klein half uurtje zijn ogen dicht. Ik kon ondertussen de film van 8 min. bekijken, over Geronimo en het park. Ik heb niet meer betaald, al kwam er wel een Ranger binnen toen ik net naar buiten liep.
 |
| Massai Point |
Hier maakten we een kleine wandeling over een gemakkelijk begaanbaar betonpad, ook geschikt voor rolstoelen, naar een tentoonstellingsruimte, die wat hoger gelegen was. Jammer van de echte natuur, maar echt hiken kunnen we nu eenmaal niet. Op de terugweg kwamen we langs Echo Canyon, dat zou een 20 min. durende hike zijn (en ook weer terug), maar we besloten dat toch ook maar niet te doen. Silver City was nog zeker 2.5 uur rijden en bovendien was het daar een uur later. Bij het Visitor Centre deed W. op de parkeerplaats even een klein half uurtje zijn ogen dicht. Ik kon ondertussen de film van 8 min. bekijken, over Geronimo en het park. Ik heb niet meer betaald, al kwam er wel een Ranger binnen toen ik net naar buiten liep.
Via de Apache Pas, wat een gedeeltelijke dirtroad is, reden we naar Bowie. Dit was goed te doen, we hadden het van te voren nog even aan de gids bij Faraway Ranch gevraagd. Fort Bowie en zijn ruines hebben we niet gedaan, dat zou te lang lopen zijn voor ons.
Het was wederom een eenzame weg, met woestijnachtige
vegetatie aan weerszijden, tot we opnieuw een paar groene bomen zagen. Er hing
een bord: Walnoten, pistachenoten en ook wijn zou hier te vinden zijn! We bereikten de 1-10 en zagen heel veel vrachtwagens, vooral
aan de andere kant van de weg. Een eindje verderop een groot bord: New Mexico, Land
of Enchantment. Oftewel: land van betovering!
Bij Lordsburg sloegen we af voor de richting Silver City.
Onderweg belden we met de Inn on Broadway, ons volgend logeeradres, omdat we wat
later dan gepland aan zouden komen, 18.30 uur New Mexicaanse tijd. Dit was geen
probleem gelukkig. Ik had hier twee nachten geboekt en dat was tevens de
laatste reservering die ik thuis had gemaakt.
In de buurt van Silver City werd het ineens veel groener.
De B&B was zo gevonden. We belden aan en Maria (als ik
het goed heb) deed open en leidde ons rond door parlour, diningroom en library
en uiteindelijk via de steile trap naar boven, naar onze prachtige Hummingbirdroom.
Ook kregen we uitleg over de toegang tot de voordeur. We haalden onze bagage en sleepten die de trappen op. Even rust en dan weer er op uit, om eten te scoren. Op een tafeltje in de gang lagen wat menukaarten en op loopafstand waren een paar restaurantjes, waar we er een van uitkozen, Diana’s. Het was erg druk en we kregen een tafeltje in de barruimte, helaas onder een koude windstroom. Later konden we gelukkig switchen naar een ander tafeltje. Er was een oude pianist die voor sfeervolle muziek zorgde. De salade met Blue Cheese dressing was erg lekker, maar de kip met rijst en broccoli viel een beetje tegen, voor de prijs. De broccoli was erg hard en kreeg ik bijna niet gesneden.
 |
| Hummingbird Room in Inn on Broadway, B&B in Silver City |
Ook kregen we uitleg over de toegang tot de voordeur. We haalden onze bagage en sleepten die de trappen op. Even rust en dan weer er op uit, om eten te scoren. Op een tafeltje in de gang lagen wat menukaarten en op loopafstand waren een paar restaurantjes, waar we er een van uitkozen, Diana’s. Het was erg druk en we kregen een tafeltje in de barruimte, helaas onder een koude windstroom. Later konden we gelukkig switchen naar een ander tafeltje. Er was een oude pianist die voor sfeervolle muziek zorgde. De salade met Blue Cheese dressing was erg lekker, maar de kip met rijst en broccoli viel een beetje tegen, voor de prijs. De broccoli was erg hard en kreeg ik bijna niet gesneden.
Het was in dit plaatsje een stuk koeler overigens, lopend
naar onze kamer hadden we toch bijna een jas nodig. Daar zal de hoge ligging (ongeveer
6.000 ft.) zeker debet aan zijn.
Foto’s overzetten en verslag schrijven, het was 23.30 uur
voor ik het wist. Even nog wat lezen en toen ging het licht uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten