Van Ajo naar Tucson

Zondag 28/4/2013

We hadden allebei redelijk geslapen. Ik was wel om twee uur even wakker en daarna om 6 uur weer. Lekker liggen doezelen tot ik geen zin meer had en er om 6.45 uur maar ben uitgegaan om te douchen. W. lag te lezen, hij leest sowieso altijd veel meer dan ik op vakantie, omdat ik vaak de rust er niet voor heb. Foto’s en reisverslag zijn net als organisatie en voorpret aan mij voorbehouden. Manlief geeft hier niet om en ik vind het fijn om te doen, maar ja, dan schiet het lezen er vaak bij in, wat ook wel weer jammer is. Tja…

Het ontbijt zou tussen 8 en 9 uur geserveerd worden, vrij laat eigenlijk, maar dat vonden we niet zo erg, dus stapte ik naar buiten om foto’s te maken van huis en tuin. Om 7.30 uur was het al erg warm. Volgens Mike was het veel heter dan normaal in deze tijd van het jaar. Wel apart hoor, om Organ Pipes in je eigen achtertuin te hebben! Er waren ook mooie bloemen, een kruidentuintje en ik zag een klein vogeltje met een lange snavel. Hij zat heel stil, zou dit een Hummingbird kunnen zijn. Ik vergat het te vragen aan Mike.  

In de ontbijtkamer kwamen de andere twee gasten ook net aan, zodat we gezellig met ze hebben zitten praten tijdens het ontbijt, over onze vakantie en hun uitje vanuit San Diego, waar ze woonden. Mike serveerde een bord met een kruidige omelet, avocado en aardbeien met slagroom. Erg lekker, al proefde W. “zijn speciale kruid” er boven uit en zijn we niet gek op avocado’s. Brood was er voor mij niet, dat wist ik van tevoren. Dit was overigens onze eerste B&B ervaring ooit. Zeker vatbaar voor herhaling! 

Na het eten vulde ik het registratieformulier in en pakten we onze spullen weer op. We vertrokken gelijk met het stel uit San Diego, dat ook naar Tucson zou gaan, maar we keken eerst nog even rond bij de grote witte kerk (Immaculate Conception Catholic Church). Een oudere dame sprak me aan en vroeg waar ik vandaan kwam, “ah The Netherlands”, dat kende ze wel. Had ze met aardrijkskunde op school gehad, dus kijk, er zijn Amerikanen die ons landje wel degelijk kennen! (Gedurende de rest van deze vakantie zouden we nog veel vaker Amerikanen tegenkomen die bekend waren met Nederland). We lieten het bij deze korte kennismaking van kerk en Plaza, want het was inmiddels al laat in de ochtend. 

Immaculate Conception Catholic Church

Op weg naar Tucson, een eindeloos lange, rechte weg met niets dan woestijnachtig gebied en cactussen, vroeg ik me op een gegeven moment af of we eigenlijk nog wel genoeg benzine hadden. De komende honderd mijl zou niet veel te krijgen zijn dacht ik. Toen W. op de benzinemeter keek begon net het lampje te branden. Ai, met onze eigen auto weten we uit ervaring hoe ver we dan ongeveer nog kunnen rijden, maar nu? Op G. staan benzinestations aangegeven dus eerst maar even kijken. Helaas wijst de pijl naar alle dichtstbijzijnde stations (20 mijl) naar de verkeerde kant, de kant dus waar we net vandaan komen! We keren, want we willen geen risico lopen. Als reisleidster is het eigenlijk mijn schuld, want ik had kunnen weten dat W. mijn aanwijzingen volgt en nooit weet waar we zijn, geen kaart leest en zich niet verdiept heeft in routes, al rekende ik het hem in eerste instantie wel aan dat hij niet op de benzinestand gelet had. Ach, gelukkig viel het achteraf allemaal mee, hoewel ik hem toch even kneep en bereikten we redelijk snel de pomp bij het casino, waar we eerder aan voorbij waren gereden! 

Na het tanken vervolgden we onze weg weer richting Tucson, om even later tot stoppen te worden gemaand door een politieauto! Een hele vriendelijke agent vertelde dat we te hard hadden gereden langs het Business Centre van de Indianen. Kennelijk hadden we de borden gemist die we verderop bij soortgelijke centra wel zagen. Gelukkig was de man zo aardig om ons alleen met een vermaning de weg weer op te sturen.

We zagen ongelooflijk veel kruisen en kapelletjes op deze weg, zouden dat allemaal ongelukken zijn geweest? Indian country all the way, veel auto’s van de Border Patrol, meer dan andere auto’s. In Sells Tribal Headquarters veel armoedige behuizingen en overal  rotzooi. De slaap kreeg W. weer in zijn greep, waarop we besloten om als onderbreking toch naar Kit Peak te gaan en dan meteen een late lunch te hebben. Vlak voor de afslag stopten we even voor wat beweging en om wat te drinken. Er kwam net een auto van de Border Patrol langs en een agent vroeg vanuit het open raampje vriendelijk of er soms iets aan de hand was. Neuh, alleen maar moe!

We reden een prachtige weg naar boven, waar op een gegeven moment diverse witte observatoria te zien waren. De picknic area was helaas gesloten, dus reden we verder omhoog tot de parkeerplaats, waar ook picknicktafels stonden. Er waren grappige afvalbakken.

We bezochten het Visitor Centre, maar er was geen tour meer. De laatste vertrok net (13.30 uur). We vonden dat niet heel erg, een beetje rondneuzen was ook leuk.

Op de weg richting Tucson was er nog een fuik van de Border Patrol. Dit keer moesten we even aan de kant om onze paspoorten te laten zien, toen hij hoorde dat we Nederlanders waren. Zo leek het tenminste. Er was ook een hond bij. Drugs? Alles oké natuurlijk, dus we konden weer verder. Vlak voor Tucson aten we een ijsje bij een benzinepomp, om de nog steeds aanwezige slaap te verdrijven. Hierna namen we de afslag McKinney Road naar de Gates Pass. Een mooie pasweg vol cactussen en diverse Viewpoints. G. stuurde ons daarna zonder problemen naar ons motel, Sabino Canyon Comfort Suites, via een 12 mijl lange weg. Er was alleen een kleine omleiding vanwege een ongeluk, dat er niet al te best uitzag.  

Sabino Canyon Comfort Suites

Een aardige, maar wel erg dikke, jonge, Indiaans uitziende vrouw (April) hielp ons aan de balie. We vroegen en kregen een kamer op de begane grond, wat wel zo fijn was. Er stond één groot King bed, waar wel drie personen in pasten. Na wat uitrusten en opfrissen gingen we  eten in een van het AA forum bekende Olive Garden, een paar mijl verderop. Het was heerlijk! W. nam vlees met gorgonzola saus en ik gegrilde zalm. En fantastisch lekker aangemaakte sla erbij.