Een nieuw blog voor onze Amerika reis

Wat vooraf ging in 2012/2013

Deze meivakantie had ik twee weken vrij. Omdat ik graag nog eens naar het woestijngebied en de cactussen van Arizona wilde en deze periode daar voor ons het meest geschikt was, hadden we een vlucht geboekt naar Phoenix. Hiervandaan wilden we door Arizona en New Mexico trekken. Twee weken is dan eigenlijk maar krapjes, zeker gezien het aantal mijlen, maar we besloten het toch te doen. Vooral voor W. was het toch wel zwaar omdat hij eigenlijk altijd in zijn eentje moet chaufferen, aangezien ik niet zo'n held ben met autorijden. Ik ben de reisleider en zorg voor de voorbereiding en de planning, daar bemoeit W. zich weer niet mee. Dat is voor mij overigens geen straf, die voorpret! Als er een volgende Amerika reis komt ga ik toch proberen om mijn wensenpakket wat aan te passen en meer rust in de route te brengen.  

 Donderdag 25/4/2013

W. heeft de hele dag nog gewerkt, ik was vrij en heb alles zo goed als klaar gemaakt voor vertrek. Zoon J. kwam om een uur of vijf en om het begin van onze vakantie te vieren zijn we gaan wokken. Hierop volgt voor mij een slapeloze nacht. Om 1.00 uur ga ik maar weer uit bed. Computer gestart en geprobeerd alvast online in te checken. Helaas werd de sessie afgebroken met de mededeling naar de incheckbalie te gaan, meteen wist ik eigenlijk wel waarom: ik was zo dom geweest om iets aan mijn naam te veranderen. Mijn tweede en derde doopnaam stonden met kleine letters aan elkaar vast en ik dacht, dat klopt niet. Tja, ik had kunnen weten dat ik daar vanaf had moeten blijven… Even een berichtje op het Alles Amerika forum gezet en dan toch proberen nog wat rust te nemen.

Vrijdag 26/4/2013

 Na een verkwikkende douche  ontdooide ik de glutenvrije broodjes voor J. en mij, voor onderweg. We namen een enigszins vreemd ontbijt met een restje appelmoes, wat yoghurt en een kop thee en om 8.45 reden we naar Schiphol, met J. als onze chauffeur. Hij zou zodoende de komende weken over de auto kunnen beschikken, mooi meegenomen met zijn geplande sollicitatiegesprekken. Het was redelijk druk, maar toch namen we al om 9.45 uur de afslag naar Schiphol, waar J. ons met onze bagage bij de ingang van de Terminal dropte en we afscheid namen. Het was koud vanmorgen, 8 graden slechts en het regende.  

Binnen was het ook druk, we werden naar de blauwe self check-desks verwezen, maar hier lukte het inchecken natuurlijk ook niet. Vervolgens kwamen we bij balie 5 terecht, waar we meteen aan de beurt waren, terwijl we anders in de lange rij hadden moeten staan om de koffers te droppen. Geen problemen verder, oorzaak zal dus inderdaad de naamsverandering zijn geweest! We gaven twee koffers af, waar onder de cabine koffer van W. Onze handbagage, bestaande uit mijn cabine koffer met daarin mijn fotorugzak, mijn medicijnen en toilettas, de “electronica” tas waar ook de medicijnen van W. in zaten, zijn zwarte tasje als bijdehandje, en mijn kleine fototas.  Het was nog een heel gesjouw, maar daar hebben ze gelukkig karretjes voor. We hadden tijd genoeg om boven, waar de mussen ons om de oren vlogen, nog een beker (dure) koffie te drinken.  

Koffie op Schiphol

Op weg naar Gate E5 pinden we alvast 300 dollars, helaas in 100 dollar biljetten en €3, kosten, eigenlijk niet zo slim. Het was niet zo ver lopen. We moesten daar om 12.00 uur zijn, maar het was goed dat ik er op aan had gedrongen wat eerder te gaan, want na de Security check - waar we als één van de eersten doorheen gingen - liep alles snel vol en waren er geen zitplaatsen meer. Eerst werden onze paspoorten ingevoerd, vervolgens waren we snel aan de beurt om ondervraagd te worden over onze bedoelingen, bij een meneer met een hoog, mobiel tafeltje. Natuurlijk hadden we de bagage zelf ingepakt! Daarna mocht alles wat we bij ons hadden in de bekende bakken, de schoenen hoefden niet uit dit keer. Lenzenspul in een doorzichtig plastic zakje en daar zagen we het verdwijnen over de rolband door de scanner.  Vervolgens nog een bodyscan, met de voeten op de blauwe voetjes en de armen omhoog en dan was het wachten geblazen tot om 13.00 uur het boarden begon. W. met een puzzeltje en ik werkte alvast aan mijn verslag. J. stuurde nog een berichtje dat hij veilig thuis was gekomen.  

Er werd omgeroepen dat niet alle handbagage bovenin zou kunnen en gevraagd of er wellicht mensen waren die hun bagage wilden om boeken naar ruimbagage. Liever niet, nee! Het boarden verliep redelijk snel en wij stonden vooraan, zodat we na de businessklas meteen door konden lopen en onze tassen boven ons hoofd kwijt konden. We bleken alleen verkeerd te zitten, wel in de goede rij, maar niet op de goede stoelen. Helaas geen raamplaats dus, maar in het midden! Excuus aangeboden natuurlijk en meteen verkast. We hadden andere stoelen gekregen dan bevestigd, dus dat was even de verwarring.   

We zouden om 13.35 uur vertrekken, maar gingen uiteindelijk om 13.45 uur de lucht in. Drie kwartier later kregen we al een drankje en nootjes (voor mij) en pretzels (voor W.) Bijna meteen daarna kwam het eten al! De door mij aangevraagde glutenvrije maaltijd was geregeld gelukkig. Kip met rijst en iets van rode saus, sla en fruit. Ook nog een broodje, maar dat was, zoals zo vaak het geval is met glutenvrij brood, niet te eten, gortdroog en met het bekende vieze mondgevoel. Ook zonder het broodje was het genoeg in elk geval. W. nam iets Thais, ook met sla en een broodje. Later kregen we nog tomatensap. Mijn echtelief vroeg tobasco, wat de dame in eerste instantie niet begreep (oh, tobááásco) maar dat hadden ze niet Er bleken wel blikjes kruidige tomatensap te zijn, erg pittig en heel lekker! Ze zorgden goed voor ons natje en droogje, want we kregen nog een keer of drie drinken aangeboden.

Op ons eigen schermpje konden we kiezen welke film we wilden zien. Mij leek Life of Pi wel wat en het bleek een mooie film, op sommige stukjes na ook goed te volgen in  het Engels. Na de film doezelde ik wat en er kwam gek genoeg niet echt veel van lezen. W. benutte zijn e-reader wel goed. Op een gegeven moment begonnen mijn benen pijn te doen van het zitten en had ik een dikke linkervoet, hetgeen te verwachten was. W. heeft door zijn lichamelijke problemen altijd al last van zijn benen, dat is nu eenmaal de tol die we betalen om een reis naar Amerika te kunnen maken.   

Om ca. 23. 00 uur Nederlandse tijd landden we in Minneapolis, waar we niet veel van zagen omdat we in het midden zaten. Het was zonnig en eenmaal binnen vonden we het vies benauwd. Geen airco hier? Het was druk bij de douaneafhandeling en hoewel er omgeroepen werd dat men niet bang hoefde te zijn voor hun aansluiting, hebben een aantal mensen die dus wel gemist. Vingerafdrukken, irisscan, het duurde even. Daarna de bagage van de band geplukt en weer ingeleverd en vlak daarna opnieuw in de rij voor de veiligheidscheck. Ditmaal wel de schoenen uit en dat was te ruiken! Snel nog even naar de wc en dan naar de Gate, waar we meteen konden boarden. Gelukkig konden we ons spul wederom bovenin kwijt en zaten we naast elkaar aan het raam, in een rij van drie.  

We vertrokken om 17.50 uur Minneapolis tijd en zouden 10 min. inlopen, werd verteld. Drinken, nootjes en pretzels, beetje slapen en lezen om de tijd te verdrijven. Onze benen begonnen nu echt zeer te doen en we waren blij dat we na drie uur in Phoenix landden, waar het nu 17.35 uur was (in Nederland al half vier ’s nachts). We gingen de roltrap af naar de bagagebanden en herkenden de grotachtige rotsenstructuur waar we langs gingen van onze vorige reis in 2010. Net de Efteling. Aan het plafond de mozaïeken en ook het gele vliegtuigje hing er nog. De bagage was er snel en we konden meteen met de rentalcar shuttle naar de grote hal met alle verhuurbedrijven, een minuut of 10 rijden verderop. De eerste cactussen werden gespot!  

Bij Dollar stond een flinke rij en het duurde en duurde maar. Een dik uur later waren we eindelijk aan de beurt en konden we vervolgens een auto gaan halen. Het werd een grijze Kia Sportage (klein detail: we mochten elke auto kiezen uit de rij auto’s die naast die bruine stond, bleek er behalve die bruine Kia - die ook al wat ouder was - nog maar eén auto te staan!!) Geen keus dus...
Onze bagage ging er hendig in en na een snelle check reden we weg. We tikten het gereserveerde motel op onze eigen Garmin in, met de via Markplaats verkregen kaarten van Amerika. Het duurde even voordat de satellieten gevonden waren, dus volgden we eerst gewoon de borden 202, waarna G. ons feilloos in een kwartiertje naar het BW Papago Resort leidde.

Er was geen kamer vrij op de begane grond, dus we kregen er een op de tweede etage en omdat we alles meenamen was het nog even flink sjouwen, de trap op, na langs een mooi aangelegde tuin met zwembad te zijn gelopen. Het was een nette kamer met 2 Kingsize bedden. We stonden te tollen op onze benen, omdat we al  ruim 24 uur op waren! W. had honger en ging wat kopen bij een vending machine. Hij kwam terug met 2 zakjes chips. Wel raar hoor, zo op de (voor ons) vroege morgen. Het was hier 20.30 uur, negen uur vroeger dan in Nederland. Om 21.30 gingen we een poging doen om te slapen, op een bed met een vreselijk slap matras, waar we meteen naar elkaar toe rolden. Nou ja, we konden eindelijk de ogen sluiten. We hadden nota bene ook gewoon elk een eigen bed kunnen nemen!

Best Western Papago Resort